Weggelopen

Ik ben van huis weggelopen. Stiekem. Zonder een briefje achter te laten, wat ik normaal altijd wel doe als ik bijvoorbeeld bij Jelmer of Dennis ga spelen.

Mijn vader en moeder maakten ruzie, dat doen ze wel vaker. Ze schreeuwen dan tegen elkaar met woorden die ik niet mag zeggen, want dan moet ik naar mijn kamer.

Mijn vader noemde mij laatst een heel naar woord, omdat ik drinken over zijn laptop had gemorst, en de laptop toen stuk ging. Het gebeurde echt per ongeluk, maar dat geloofde hij niet. Hij vloekte en sloeg met de deur. Ik denk dat mijn vader niet van mij houdt. Hij zegt van wel, maar ik denk dat hij dat niet meent. Daarom ben ik weggelopen.

Ik heb mijn petje op gezet zodat niemand mij herkent. Want als ze me straks missen, bellen ze natuurlijk met de politie. Die gaan dan zoeken met een helikopter en met speurhonden. Misschien moet ik straks even door een sloot lopen, dan kunnen de honden geen spoor meer ruiken, maar ik weet niet helemaal zeker of ik dat wel durf.

Ik loop over het bruggetje van de vijver en ga linksaf. Ik fiets hier altijd langs als ik naar mijn oma ga. Van mijn oma mag ik altijd alles. Bijvoorbeeld op blote voeten door haar blubbertuin heen lopen. Als het heel hard regent, verandert haar tuin in een blubbertuin. Dat is echt heel gaaf!

Verderop loop ik langs de begraafplaats. Mijn moeder vind het daar eng, ik niet. Ik ben er wel eens geweest. Mijn opa ligt daar begraven. Mijn oma bracht er bloemen en moest toen ineens huilen. Toen heb ik me omgedraaid, want dat vond ik zielig voor mijn oma.  

Ik denk dat ik vannacht in een hooiberg slaap. Dat heb ik eens gezien in de Donald Duck. Dan moet ik wel naar een boerderij, en dat is nog een heel eind lopen.

Ik heb een reep chocolade voor onderweg in mijn rugzak zitten, en ook een flesje water en een banaan. In een geheim vakje bewaar ik altijd vijf euro voor noodgevallen. Dus ik kan altijd patat eten.

Een andere keer was mijn vader denk ik op zijn kwaadst. Ik had toen voor vaderdag met stoepkrijt een tekening op onze auto gemaakt. Eigenlijk snapte ik niet waarom hij zo kwaad werd, want stoepkrijt gaat meestal na een paar regenbuien vanzelf weer weg.

Mijn moeder zegt dat mijn vader aanvallen heeft. Daarvoor gaar hij naar een speciale dokter die dan met mijn vader praat. Ik mocht een keer mee omdat de dokter ook met mij ging praten. Hij vroeg mij wat ik het leukste vond van mijn vader. Toen zei ik dat ik dat niet wist.

Op een bankje rust ik even uit. Mijn benen doen zeer. Ik drink mijn flesje water bijna in één keer leeg en eet mijn banaan op. Ik kijk op mijn horloge. Ik ben nu een uur en de helft van een uur weg.

Ik heb geen pyjama mee. En ook geen tandenborstel. Ineens durf ik niet meer.

Mijn moeder moet vast heel erg huilen als ik nooit meer thuis kom. En ik kan nooit meer met mijn lego spelen.

Ik sta op en begin te lopen. Sneller, steeds sneller…  

In de gang hang ik mijn jas op en schop mijn schoenen uit.

‘Hoi mam,’ hijg ik, als ik de keuken binnen ren.

‘Hallo lieverd,’ lacht ze. ‘Heb je leuk gespeeld? Over vijf minuten gaan we eten.’

© taededraaftdoor 30-06-2016