Fratsen

‘KIJK!’ schreeuwt mijn zoontje opgewonden tegen zijn knuffel, ‘DAT ZIJN BERT EN ERNIE!’ en drukt Freggel met een smak tegen het beeldscherm aan. Even later maakt Freggel kennis met de gloeiendhete  houtkachel.

‘STOP!’ schreeuw ik. De geur van schroeiend pluche doet vermoeden dat Freggel het er niet ongeschonden vanaf heeft gebracht. ‘Geef Freggel maar snel een kusje,’ zeg ik enigszins  aangeslagen.  

‘NEE,’ snauwt mijn zoontje. ‘Freggel stinkt!’ waarna hij kwaad op de schommelstoel klimt en in zijn Jip en Janneke boek begint te bladeren.

Ondanks hun haat liefde verhouding zijn ze  onafscheidelijk. Overal sleept hij zijn knuffel met zich mee. Zelfs tijdens toiletbezoekjes zit Freggel gebroederlijk naast hem op het kleine potje. ‘Wel de handjes wassen,’ legt Luuk voor de zoveelste keer uit, en hup: Freggel wordt bij het doorspoelen letterlijk de oren gewassen. ‘Wat doe je nou?’ brult Luuk tegen Freggel, terwijl hij hem weer uit de pot vist.

Tijdens het avondeten wordt Freggel stelselmatig met zijn snuit in een kom yoghurt geduwd. ‘Eten!’ commandeert Luuk op strenge toon. ‘Anders zwaait er wat.’ Om zijn dreigement kracht bij te zetten steekt hij dreigend zijn duim op in plaats van zijn wijsvinger.

Steeds vaker stel ik mijzelf de vraag of het niet verstandiger is om eens met Luuk bij een kinderpsycholoog langs te gaan; laatst hing Freggel namelijk op z’n kop tussen de spijlen van het bed en kreeg een ouderwets pak slaag met een houten pollepel te verduren; alleen maar omdat Freggel het slaapliedje niet meezong.

De volgende dag is hij bezig om Freggel in de tuin te begraven. Hij kwam op dat geniale idee nadat we samen een kip hadden begraven toen deze dood in het hok lag. ‘Kip doet het niet meer,’ jammerde Luuk telkens. Hij heeft wel een uur op een stoel naar de grond zitten staren in de hoop dat kip weer tevoorschijn zou komen.

Op een ochtend betrap ik mijn zoontje in de keuken. Naast een leeggespoten ketchup fles ligt Freggel. Bedolven onder een berg biotex ondergaat hij een hardhandige middeleeuwse martelondergang met een afwasborstel. Luuk is door het dolle heen.  ‘Freggel heeft kakkie jakkie gedaan,’ tiert hij.

Omdat onze kleine belhamel fanatiek verslaafd is aan de filmpjes van het klussende duo ‘buurman en buurman’  staat hij op een keer op een stoeltje voor het stopcontact. Op de grond staat zijn gereedschapskistje. In zijn hand heeft hij een schroevendraaier waarmee hij in het stopcontact peutert. Als plotseling de vonken om zijn oren vliegen schreeuwt hij moord en brand; ‘VUURWERK!’

We blijven toch wel vriendjes? vraag ik, als ik naast zijn bedje kniel. Hij heeft straf. Blijkbaar vond Luuk het nodig om zijn kleine zusje met een viltstift tot zwarte piet om te toveren. Hij wrijft met zijn kleine knuistjes in zijn ogen en kijkt mij met een vertederende blik aan en fluistert zachtjes: ‘Vriendjes voor altijd!’

   

© taededraaftdoor 27-11-2013