Survival

Te midden van deze adembenemende schoonheid van dit ongerepte landschap, voel ik me net een avonturier. Bij het ochtendgloren hangt er een deken van mist over het veld, een zachte wind suist tussen de bomen door, voor de rest is het muisstil.

Met hoge verwachting en vol enthousiasme begin ik aan mijn wandeltocht van ruim twintig kilometer, dwars door dit beschermd stuk Nationalpark, ik ben in Duitsland.

Met mijn Vaude rugzak, Buck mes, Mammut jas, Fjall Raven broek, Keen schoenen en Garmin GPS kan er eigenlijk niks mis gaan. 

Het bordje ‘verboden zugang’ laat ik achter mij, wanneer ik mij tussen het prikkeldraad door wurm en een totaal andere wereld binnen waan. Er zijn hier bijna geen aangelegde paden, laat staan wegbewijzering. Ik moet zelf mijn weg zien te vinden langs de route die ik heb uitgestippeld. Al snel zit ik midden in een dichte wildernis omringd door de geur van naaldbomen en humus. Gestaag vorder ik mijn weg over de met mos bedekte bodem.    

Af en toe blijf ik even stilstaan en kijk om me heen. Bij het horen van knappende takken, zie ik drie reeën  wegspringen. Vogels tjilpen, in de verte hoor ik een koekoek, ergens dichtbij timmert een specht op een boom. Nergens is er ook maar een teken te bespeuren van menselijke invloeden. Hier gaat de natuur gewoon zijn gang.

Bij een beekje las ik even een kleine onderbreking in. Ik maak zelf thee van muntblaadjes en dennennaalden. Omdat open vuur gevaarlijk is, en ik er bovendien toch al illegale praktijken op na houd, heb ik een klein gasbrandertje meegenomen. Onderweg heb ik zoveel mogelijk bramen en besjes geplukt, zodat ik niet omkom van de honger. Als je een dag wilt survivalen, moet je het ook meteen goed doen. Tegen een boom, in de zon, zit ik hier moederziel alleen, intens te genieten van de rust en de stilte.

Omdat ik dwars door het bos trek, moet ik goed opletten waar ik loop. Met alle takken en kuilen, is het verraderlijk om een enkel te verzwikken.   

Deze manier van hiken geeft zo veel meerwaarde, en je doet er per slot van rekening niemand kwaad mee.

Langs kronkelende beekjes en smalle trails stuit ik ineens op een oude verroeste autobus.

Hoe dat ding hier is gekomen is voor mij een raadsel, er is hier nergens een weg.

Moe maar voldaan bereik ik aan het eind van de middag de plek waar ik ben gestart.

Na deze onvergetelijke dag geeft mijn gps het volgende aan; trip: 16,2 km; gem snelheid: 2,4 km/h; reistijd: 07:33.

En ik ben niemand tegengekomen. Wat wil een mens nou meer!

© taededraaftdoor 10-05-2012