Hieperdepiep, hoeraa!
Vandaag is het weer zover. Er hangen weer slingers en ballonnen met
confetti in huis. Dat betekent dat ik opnieuw een jaartje mag vergrijzen. En
dat vergrijzen grijpt momenteel wel heel erg rap om zich heen. Het kent geen
genade en er is geen ontsnappen aan. Uiteindelijk zullen de elementen dus toch
overwinnen.
Nog even geduld en ik ben dichter bij de tachtig dan bij de twintig. De
toekomst lacht mij toe, zullen we maar zeggen, want in de verte staat magere
Hein al vrolijk te zwaaien met zijn zeis.
Maar als ik in de spiegel kijk, vergaat mij het lachen abrupt en raak ik
volledig de kluts kwijt.
De oorzaak: rimpels met een hoofdletter R. Niet één of twee; volgens mijn
dochtertje van vier zijn het er minstens zoveel als oma. Dieper kon Moa mij niet krenken. Sindsdien heb ik geen oogcontact meer gehad met mijn
spiegelbeeld, en zeker niet met Moa, mijn dochtertje.
Misschien moet ik het ook maar eerlijk opbiechten. Mijn nachtkastje puilt
letterlijk uit met allerlei crèmepjes en zalfjes. De één tegen dit en de ander
tegen dat, en het ene schijnt nog beter te zijn dan het andere. Ik geef kapitalen
uit aan die rotzooi, maar het resultaat laat meer dan te wensen over.
Mijn huisarts zag me laatst weer aankomen. Hij adviseerde ditmaal om eens
modderbaden te gaan nemen. Op mijn vraag of dat ook echt hielp tegen rimpels, antwoordde hij: ‘Dat niet, maar dan kun je alvast wel aan de grond wennen.’ Zeker
dokter, we houden de moed erin!
Een tijdje terug was de serie ‘Henrik Groen’ op tv. Zonder meer een leuke
serie waar ik erg van heb genoten. Misschien kwam dat wel het meest omdat ik mij
zo met de bewoners van het tehuis verbonden voelde. Vooral over hun beleving,
om staande in het leven te blijven, terwijl je al met één been in het graf staat.
Ik heb besloten mijn verjaardag dit keer niet te vieren. Ik kan het
emotioneel gewoon even niet handelen. Daarom heb ik het op een lopen gezet. Ik
ben gevlucht naar een waddeneiland waar ik stilletjes in alle eenzaamheid en alle
rust kan wennen aan wat er mij de komende tijd boven het hoofd gaat hangen.
Niks geen taart, niks geen ballonnen of feest, niks van dat alles. Gewoon
weg! In alle rust!
Onlangs las ik het volgende artikel in de krant:
‘Een medicijn
tegen ouderdom is weer een stap dichterbij gekomen. Rotterdamse onderzoekers
zijn er voor het eerst in geslaagd de last der jaren een beetje terúg te
draaien. Na toediening van een nieuw ontwikkeld middel kregen snel verouderende
muizen weer vol haar en gezondere nieren, en hadden ze opeens weer zin om meer
in hun molentje te gaan hollen.’
Helaas mocht dit nieuwe middel nog niet aan mensen worden toegediend. Jammer, want het
lijkt me heerlijk om ook weer met vol haar en zonder rimpels in het molentje
van het leven te kunnen gaan rondhollen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten