Grijs

Ik ben in de overgang. Langzaam transformeert mijn haar zich van zwart naar grijs. Ik heb last van opvliegers, voel pijntjes, heb te maken met stemmingswisselingen en tot overmaat van ramp neem ik ook nog eens toe in gewicht.

Beter gezegd: ik takel af! 
Het definitieve aftellen is begonnen. Nog eventjes en ik heb last van botontkalking en artrose, en dan mag ik nog van geluk spreken.

Maar hoe ik me ook verzet, er is geen houden aan. Ik sport, slik vitaminepillen, eet superfoods, ik mediteer zelfs. Maar het lijkt allemaal een gebed zonder einde. Moeder natuur heeft het genadeloos op mij voorzien.

Conclusie: ik sta met één been in het graf!

Ik heb nu zo’n 15500 dagen geleefd. Statistisch gezien ben ik over de helft. In reïncarnatie geloof ik niet, dus ben ik alvast begonnen voorzichtig afscheid te nemen van deze en gene, want dat soort dingen horen er nou eenmaal bij wanneer je bent aangekomen in de herfst van je leven. De bladeren vallen, alles verdort, het mooie verwelkt, ik ben uitgebloeid, kortom: het einde komt in zicht.

Toch heb ik nog wel een verlanglijstje met dingen die ik graag nog eens in vervulling zou zien gaan. Op de Noordkaap het noorderlicht zien bijvoorbeeld of een fotoreis maken naar Spitsbergen, de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella lopen, ook staat een bezoek aan Auschwitz nog altijd hoog aangeschreven. Maar of ik ze ooit ook ga afvinken?

Zoals je wellicht zult begrijpen ben ik onder behandeling bij een psychiater. Of is dat wellicht gek voor iemand met zo’n toekomstperspectief?

Wanneer ik voor de spiegel sta, zie ik pas echt hoe ik er aan toe ben. Gehavend door de tand des tijds, met de finishlijn in zicht. Nu maar hopen dat ik staande blijf en niet voortijdig uitval.

Volgens mijn huisarts valt het allemaal wel wat mee en heb ik gewoon last van een beginnende midlifecrisis. Noem het maar gewoon!

Laatst droomde ik dat ik in de ‘Film van Ome Willem’ de rol van de grote grijze geitenbreier op mij mocht nemen. Ik voorspel dat ik er binnen niet al te lange tijd precies zo uit zie.

Een oplossing zou natuurlijk kunnen zijn om mijn haar te gaan verven. Anderzijds; grijs schijnt momenteel wel erg hip te zijn. Bovendien heb ik het al eens geverfd; groen, blauw en rood. Dat was in de tijd toen ik als een tegendraadse punker...ach laat ook maar. 

Want dat is nou juist precies waar de schoen wringt. Ik ben geen twintig meer. Ik ben de veertig inmiddels gepasseerd. Laatst kreeg ik een knipoog van een vrouw van een jaar of zestig (Welkom bij de club van grijsaards moet ze gedacht hebben). Volgens mij lachte ze me gewoon uit. Het is droevig met mij gesteld.

Onlangs moest ik naar de huisarts (de kwaaltjes doen ook nog eens hun intrede). Uit puur medelijden stond een meisje haar zitplaats aan mij af. Ik ben keihard naar buiten gerend en heb vreselijk staan janken. Ik voel me dus niet alleen een wrak, ogenschijnlijk ben ik het ook.

‘Ieder nadeel heeft z’n voordeel.’ Voor mij geldt dat absoluut niet! Ik ben aan de goden overgeleverd. Ik sta buitenspel, en niet zo’n beetje ook. Ik bevind mij in blessuretijd. Revenge zit er voor mij echt niet meer in.

Het is nu alleen nog wachten... op het eindsignaal.

© taededraaftdoor 08- 07-2017