Kippenvel

‘Pappa?…’

Stapje voor stapje schuifelt Vincent in de richting van… Nee, hij is niet bang. Hij vindt het alleen een heel klein beetje eng, meer niet.

‘Pahap…’ fluistert hij nogmaals.

Zijn vader snurkt.

Vincent gaat op de rand van het bed zitten. Hij zucht een keer heel diep.

Er staat een foto op het nachtkastje. Pappa en mamma lachen allebei, hijzelf kijkt boos en Emily heeft haar ogen dicht. Hij snapt niet waarom ze juist deze foto leuk vinden.

Hij geeft zijn vader een kus. Bram kreunt zachtjes. ‘Vince?’ fluistert hij hees.

Het lijkt steeds langer te duren voordat zijn vader wakker wordt. Wanneer hijzelf wakker wordt springt hij gewoon uit bed en gaat meteen met zijn lego of Nintendo spelen. Maar zijn vader kan dat op de een of andere manier niet.

De dokter heeft uitgelegd dat pappa ziek is en niet meer beter kan worden gemaakt. Hij vind het heel gemeen dat de dokter dat heeft gezegd.

Zelf heeft hij een keer griep gehad. Toen moest hij een heel vies pilletje opeten van mamma. De volgende dag voelde hij zich weer helemaal beter. Zijn vader krijgt heel veel pillen. Er zit zelfs een slangetje in zijn arm waardoor pillen heen gaan. Maar zijn vader wordt maar niet beter. Misschien moet hij toch eens zo’n ander pilletje aan pappa geven.

Vincent drukt een kussen in de rug van zijn vader, precies zoals mamma dat ook altijd doet. Nu kan hij rechtop gaan zitten.   

Bram glimlacht. ‘Dank je, Vince.’

Vincent glimlacht terug. Hij weet nooit zo goed wat hij allemaal tegen zijn vader moet zeggen. Het liefst wil hij heel veel dingen zeggen, maar het is net alsof zijn mond op slot zit. Dus zegt hij maar niks.

Bram krijgt een hoestbui.

Vincent schrikt. Hij pakt de milkshake beker met het rietje. Wat een goed idee om die mee te nemen uit de Mc Donalds, nu kan pappa weer drinken zonder te morsen.

De dokter komt iedere dag. Dan moet Vincent altijd even gaan spelen. Als de dokter weg is slaapt pappa een hele poos. Dan moet hij heel stil zijn. Ook mogen er geen vriendjes komen spelen. Stom vind hij dat. Nu kan hij Guus, zijn legotrein niet laten zien.

‘Pappa?’

‘Vince?’

‘Ik heb een tekening gemaakt.’

‘Dat is lief van je, zeg.’

‘Wil je hem zien?’

Bram knikt.

‘Kijk!’ Trots wijst hij naar de viltstift figuurtjes. ‘Dat zijn pappa en mamma, en dat ben ik met Emily. Neem je hem straks mee naar de hemel? Dan kun je altijd naar ons kijken als je ons mist.’

Bram schudt zijn hoofd.

‘Toe pap, niet huilen. Je komt op mijn verjaardag wel terug, toch?’

Bram zucht.

Het is de manier waarop. Vincent begrijpt het. Ineens moet ook hij huilen. Zo erg, dat hij bijna niet eens meer kan ademhalen.

Bram wrijft zachtjes over de rug van zijn zoon.

Vincent wrijft de tranen uit zijn ogen.

‘Pappa,’ snikt hij. ‘Je mag…Nog…Niet… Doodgaan.’

Hij duwt de lakens opzij en kruipt tegen zijn vader aan.

 

 © taededraaftdoor 21- 10-2015