Ik heb kanker

In zijn gevecht tegen een meedogenloze vijand: kanker, zet een behandeling in een Duitse privé kliniek de wereld van mijn vader op z’n kop.

‘Wat u heeft is, oesofaguscarcinoom, met metastasen in de pulmo,’ zegt dokter Hofstra.

Vol verbijstering kijk ik hem aan.

‘Oftewel, kanker in de slokdarm met uitzaaiingen naar de longen.’ Zijn stem klinkt ijzig en monotoon.

De woorden landen als een mokerslag. Ik heb kanker. Mijn God. Wat nu?

‘Helaas, maar u bent twee keer door dezelfde hond gebeten,’ zegt Hofstra venijnig. Maar maakt u zich vooral geen zorgen want bij ons bent u in goede handen. Wij gaan spijkers met koppen slaan. Dat betekent in uw geval dat we direct willen gaan starten met chemo- en radiotherapie. U bent dus nog lang niet van ons af, laat dat duidelijk zijn. Is mijn verhaal tot zover duidelijk?’ Hofstra kijkt op zijn horloge en gaat staan.

Mijn tijd is om.

Ik bevind mij in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Ik ben hier voor een second opinion omdat ik me niet kan vinden in het behandelplan van dokter Hofstra. De afgelopen periode ben ik door een diep dal gegaan waarbij de woorden van radioloog Deckers, nog kraakhelder door mijn hoofd echoën: ‘U zult niet komen te overlijden aan de gevolgen van uw ziekte, maar als gevolg van het zware behandelprogramma dat u zult moeten ondergaan.’

Helaas komt de diagnose van het AVL in grote lijnen overeen met die van mijn behandelend arts:

Er is geen genezing meer mogelijk.

Mijn doodvonnis is uitgesproken.

Mijn sprankje hoop op genezing lijkt te zijn weggeëbd, totdat ik in contact kom met hyperthermie klinieken in Duitsland waar de kennis op het gebied van kanker op een hoger niveau schijnt te staan in vergelijking met de rest van de wereld. Bij een totale lichaam hyperthermie behandeling wordt het lichaam kunstmatig opgewarmd tot circa 42,5 °C. Kankercellen sterven namelijk bij een temperatuur van 41.8 °C. Er gaat een wereld voor mij open. De keuze lijkt te zijn gemaakt.

Hoop begint te leven.

Mijn behandelend arts verklaart me voor gek. Hij schudt zijn hoofd en raadt mij de behandeling in Duitsland ten strengste af. Hij kan zijn mening weliswaar niet onderbouwen met argumenten, maar is er bijna zeker van te weten dat het niet effectief zal zijn. Ook het gebruik van vitamine b17 en andere voedingssupplementen keurt hij rigoureus af. Hij doet het af als allemaal ‘nonsens’. Alles waar hij blijkbaar zelf geen controle over heeft, lijkt volstrekt nutteloos, laat staan het proberen waard.

Na mijn laatste bezoek schudt hij mij de hand en benadrukt nog eens dat hij veel vraagtekens zet omtrent mijn beslissing. We nemen afscheid waarna hij mij het allerbeste wenst.

Tot weerziens

Er moet heel veel worden geregeld voor dit buitenlandse avontuur. Een groot struikelblok is, hoe alles bekostigd moet worden. De zorgverzekeraar is na lang gesteggel niet bereid iets voor ons te kunnen betekenen. Een bindende brief van hun jurist doet de deur definitief dicht. Jammer.

Maar waar een wil is, is een weg.

Dan is het zover. We reizen af naar Bochum. Het Ancora hotel, aan de Nordring, is voor de komende week ons onderkomen. Alles is hier tot in de puntjes voor ons geregeld. Het is de normaalste zaak van de wereld dat patiënten van de kliniek hier hun intrek hebben.

’s Middags ontmoeten we Dr. Arno Meijer in zijn kliniek waar hij dag en nacht, met enorm veel overgave, kankerpatiënten behandeld. Hier komen voornamelijk mensen die door de reguliere medici zijn opgegeven maar niet bereid zijn zich daarbij neer te leggen.

Vechten, vallen, opstaan…

Ter voorbereiding op de behandeling volgt een zes uur durend intakegesprek in combinatie met een medisch onderzoek. Als zou blijken dat mijn conditie niet optimaal is, stopt het avontuur hier meteen. Het risico op complicaties zou dan te groot zijn. Er zou zelfs een kans kunnen bestaan dat ik de behandeling niet zou doorstaan. Gelukkig blijkt mijn conditie nog prima in orde te zijn. Zelfs mijn longinhoud laat ondanks de tumor een bovengemiddeld beeld zien. Dr. Meijer is zeer tevreden. Na nog een rondleiding door de kliniek te hebben gekregen, vertrekken we weer richting ons hotel. Ik ga vroeg onder de wol, maar slaap slecht. Ik ben nerveus. Alles maalt in mijn hoofd. Wat zal er gaan gebeuren?

De Heer is mijn Herder

De volgende dag om 07.00 uur start de hoofdbehandeling. Ik word onder narcose gebracht en op een futuristisch bed gelegd met een tiental lampen van 2000 Watt per stuk boven mij. Tijdens de acht uur durende behandeling, wordt mijn lichaam geleidelijk opgewarmd tot 43 °C.  

De werkelijkheid zit toch een stuk complexer in elkaar dan het lijkt. Zo wordt o.a. de suikerspiegel kunstmatig opgevoerd, een klein beetje chemo toegediend, 100% zuurstof toegediend, continu bloed afgenomen. De ruimte waar het zich allemaal afspeelt is een ware sauna. De artsen en verpleegkundigen vallen tijdens de behandeling vier kilo af. Ikzelf val ruim zeven kilo af.   

Dr. Meijer heeft die dag 22 uur achtereen gewerkt. Dit is voor hem meer regel dan uitzondering.

Respect…

Nadat ik uit de narcose ontwaak, blijf ik nog een paar uur, ter observatie, in de kliniek waarna ik naar mijn kamer in het hotel wordt gebracht waar een verpleegkundig arts mij de eerste vierentwintig uur bijstaat.

Langzaam kom ik weer op krachten en mag ik na vijf dagen weer naar huis. Ik voel me niet ziek of misselijk, integendeel, ik voel me juist een stuk fitter.

God zij dank

Een paar weken later moet ik voor röntgen foto’s naar het ziekenhuis. Dokter Hofstra gelooft zijn ogen niet als hij ziet dat de tumor voor een groot deel is verdwenen. Hij wenst verder niet op het geboekte resultaat in te gaan.

Dr. Meijer heeft een recept van chemopillen voorgeschreven die ik als nabehandeling moet slikken. De teleurstelling slaat voor de zoveelste maal toe als blijkt dat Hofstra zijn medewerking hier niet aan wil verlenen.

Ook als we het hoger opzoeken krijgen we nul op het rekest.  

Voortdurend krijgen we te horen dat de behandelingen in Duitsland niet effectief zijn, terwijl de foto’s het tegendeel bewijzen.

Resultaat na 1 behandeling

Na zeven weken gaan we opnieuw terug naar Bochum voor de tweede behandeling. Dr. Meijer is zeer enthousiast over het behaalde resultaat en trekt zich niets aan van wat andere artsen suggereren. ‘So geht es immer,’ zegt hij met een glimlach. ‘Aber wir wissen besser.’

Hij doet dit werk al ruim twintig jaar en heeft buitengewone resultaten geboekt, waaronder volledige genezingen van kanker.

Na de derde en laatste behandeling blijkt uit de onderzoeken dat de long kankervrij is.

'Hoezo, we kunnen niets meer voor u doen.'

Laat niemand je vertellen dat iets niet kan.

Hoewel dit het beste nieuws was dat we konden krijgen bleek dat er toch een vervelende bijsmaak aan zat. Omdat het type kanker in de long van andere aard was dan die in de slokdarm, moest Dr. Meijer er voor kiezen om de meest levensbedreigende soort eerst te gaan behandelen; dat was in het geval van mijn vader geval de long. De kans bestond dat het gezwel in de slokdarm ook zou reduceren, maar helaas bleek dat niet zo te zijn.

Om een lang verhaal kort te maken:

Het gevolg was dat de slokdarm na verloop van tijd voor veel problemen ging zorgen wat uiteindelijk resulteerde dat de kanker opnieuw uitzaaide naar de longen.

Omdat alles door onszelf moest worden gefinancierd, betekende dit dat meerdere behandelingen niet haalbaar waren. Na tweeëneenhalf jaar overleed mijn vader alsnog aan de gevolgen van deze vreselijke ziekte.

Deze verlenging had hij nooit gekregen als hij voor de conventionele chemo- en radiotherapie had gekozen waardoor hij waarschijnlijk al in het eerste behandeltraject was komen te overlijden.

Ik ben er van overtuigd dat doctoren er alles aan doen wat in hun vermogen ligt om kanker uit de wereld te helpen, maar dat betekent niet dat een andere methode van aanpak per definitie verkeerd is; integendeel.

Je hebt altijd een keuze!

Een onmisbaar boek dat iedereen zou moeten lezen: Anti kanker - David Servan-Schreiber

 © taededraaftdoor 22- 02-2014